karanfil

bir şarkı çaldığında hep aynı yere nasıl dokunur? ilk dinlediğimden beri hüzünlendiren mutlu eden yerle bir eden güçlendiren aynı zamanda kolumu kanadımı kıran şarkıyla merhaba diyorum sana. sen bilmezsin şimdi hangi evin kapısında yağmurun dinmesini beklediğimi. Oysa ben senle ıslanmayı severdim. şimdi kuraklığı seviyor tenim. bir bozkırın ortasında kaldık ve yağmurlar bu şehri çoktan terk etti. Gözlerimin içine baktığında beni değil derinliğinde yarattığın kişiyi sevdin. Ama benn o kalıba hiç giremedim. fizik kurallarını görmezden geldin aslında hiç ilgilenmedin ben beni koymak istediğin kabın şeklini alamam ki. seni sevebilmek uğruna verdiğim savaşları sen kazandın hemde hiç çaba sarf etmeden. Şimdi ardından söylediğim her cümle anlamsız. Seni tanımak seni tanımış olmak bu dünyada bana yapılan en büyük haksızlık. İşin en yalın haliyle sen kötüsün sevdiğim sakın bir daha kimseyi sevme..

dalga

yalnızlığımdan vazgeçtiğim yerden

ellerinin sonsuz kıyılarına yürüyorum

bir başkasının ayak izlerinden

on05ikibin15

bir kuşun gölgesinde gördüm bizi.
yarına çıkamayacak kadar yüksekten uçuyorduk.

sıfırbeşkasımondört

Sevdanın ihtimallerine sığınıyorum 
Sessizliğimin arkasında çok sesli yalnızlıklar biriktiriyorum
Kapılar kapanıyor
Hiç bilmediğim kelimelerle anlatıyorum düşlerimi..
Hiç yaşayamadığım kadar umutlu..
Sevdaya sığınıyorum.

esmer

gözlerinde kentler inşa ediliyor, kimse uğrayamıyor..
gözlerinde bin yılın karanlığı aydınlanıyor..
-gözlerin kuyuya atılan ateş-
kimse bir başkasını yakamıyor bu devirde gözlerin olmadan..

adın geçti bak burda
orda da
şurda da ..
o'da anlattı seni, diğeri dinledi..
bu dünya hep seni dinledi..

kalelerini korurken
annemin masallarında ki üç başlı yılan
ben gizli geçidi biliyorum sevgilim..
yine de yürüyorum kapına
dedelerimden gelir bu deli cesaretim..

durumbu.

kimseye kalmamış ki..

yürümüş gitmiş dünya..

durum bu.

içinden tren geçen şehirler gibisin 
--
uyudum mu herşey geçer
sen kalırsın
sen hep kalırsın
başka kim varki giderken kendini unutan senden başka?
başka kim varki bu şehrin her yerinde adı geçen?

ruhsuz.

hadi asalım kendimizi cümlelerle..

virgüller benim noktalar senin nefeslerin olsun..

hadi asalım kendimizi..

aklı selim bir insan katlanır mı ki bu hayata?

deli olmalıyız, aklımızı bir köşeye bırakmış olmalıyız.

'bunca acının içinde mutlu olabilmek için..'

-' ne çok acı var '- demişti şair.. hala öyle...

*zarifoğlu *tufan tarık..

al benden de aynı..

-içinden geçenleri söyleymiyorsan konuşuyor sayılmazsın.-

kalbimden kalbine uçmaya yeltenen

milyonlarca kuşu durdurmaya çalışıp 

sade bi ' merhaba ' diyorum sana..

herkes gibiymişsin gibi..

-hayat, ölüm, kalım, zaman, mekan..

ne gereksiz mevzular bunlar..

gözlerin yeter bize ...

ellerin sonra..

kuşlar gelir ..

mavi zaten hep parmaklarının ucunda..

bugünü unuturuz, belki yarını da..

diyorum ya ne gereksiz mevzular şunlar..

senin dışındaysa..-

mualif

gel anlaşalım 
ben şiir yazayım sen sus
sevmemişliğin renginde sus
benden ayrı 
benden farklı sus.

 benimse
cömertliği üstünde kelimelerimin.
sana bulanmak istiyorlar
ben haricinde..

giz.

sorarsan buraları, her yer yokluğun.. 
sen yoksan neye yarar ki kalabalıklar?
uzun ince bir yalnızlıktır ömrüm 
başı sonu hep aynı..

kimselere sorma
benden başka kimse göremez
kahve gözlerinde ki sonsuz maviyi.. 


toprağına yüz sürmemişken
kentelerce ötede 
uçsuz bucaksız esmerliğin.

20nisan2014

yalnızlığın yakıştığı mevsim yoktur..
aşk her dem güzel..
ve durdu dünya
sıkıldı beklemekten.

hayat kısa

gözlerinde kuşlar uçuyor.
gözümde sevda tütüyor.
bir gece ansızın sızdırabilir zehrini ..
ikimiz bile değilken..

dünya dönüyor..
trenlerin bile değiştiği bi dönemde
eskilerden kalma
bir tek
aşk var elimde..

ellerimiz sonsuza uzanıyor
' elele tutuşacağız ' sadece..
tutuşacağım ellerinden..
ellerin kibrit alevi..