Sus-a-mayış.

“Sen”li başlayan bütün hayaller..
Yüklemsiz cümle gibi kaldı masalın ortasında.
Yarım kaldı. 
Tıpkı “sen”siz ben gibi. 
Tuhaftı.. 
Böylesini yaşamak.. 
Sen “yok“luktun. 
Varlığımla yoğrulup… 
“Yok” olandın. 
“Yok” var sayıcak tanımlar aradım..
Aklımın en derinlerinde.. 
Varlığında “hiç”ime kafa tutucak kadar “Hiç”ti. 
Yetersiz kaldı susuşlar.


Haykırdım.